Το σύνδρομο των «θεωρητικά» εύκολων αγώνων

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Τον Άρη χρόνια τώρα να τον φοβάσαι στα ματς με τους «θεωρητικά» εύκολους αντιπάλους και πολύ λιγότερο στα σημαντικά ματς της σεζόν. Έχοντας παίξει μόλις επτά παιχνίδια στο πρωτάθλημα, τα παραδείγματα είναι ήδη αρκετά ώστε να τα αγνοήσουμε. Καρδίτσα στην πρεμιέρα, Αιγινιακός (η μοναδική εντός έδρας απώλεια) στη συνέχεια, Χανιά χθες. Ακόμη και στο παιχνίδι με τον πολύ αδύναμο Πανελευσινιακό, οι κίτρινοι για ένα 25λεπτο αλλού πατούσαν και αλλού βρίσκονταν αλλά η διαφορά ήταν τέτοια που αποφεύχθηκε ένα πατατράκ. Στα δυο πρώτα η ομάδα του Νίκου Αναστόπουλου δεν κέρδισε, χθες έσωσε την παρτίδα στις καθυστερήσεις.

Είναι παιχνίδια που οι ποδοσφαιριστές θεωρούν ότι θα τα… καθαρίσει η φανέλα. Το όνομα. Μπαίνουν νωθρά, ανόρεκτα, μπλαζέ, την πατάνε και μετά.. .τρέχουν. Αν έρθει γρήγορα η ανατροπή έχει καλώς. Αν όχι το άγχος δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Χθες κόντρα στους Χανιώτες, οι κίτρινοι για ένα μεγάλο διάστημα ήταν… αλλού. Μάλλον στις διακοπές των Χριστουγέννων και στις δάφνες της ανατροπής με τα Τρίκαλα και του σερί που τρέχει η ομάδα εσχάτως. Υποτονικός ρυθμός, αβίαστα λάθη, μαρκάρισμα με τα μάτια (κάπως έτσι προήρθε το γκολ των φιλοξενούμενων), πρόβλημα γενικώς. Η ισοφάριση πριν βγει το ημίχρονο, έδωσε την εντύπωση σε όλους ότι η σεμνή τελετή θα λάβει σύντομα τέλος. Έλα όμως που για ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο οι παίκτες του Νίκου Αναστόπουλου αδυνατούσαν να διασπάσουν την διπλή ζώνη άμυνας των Χανίων και άρχισαν τις… γιόμες. Ο Αναστόπουλος έριξε μέσα ό, τι επιθετικό όπλο είχε (Τζεμπούρ, Μιλούνοβιτς, Καπνίδης) για να δώσει τη λύση (πάλι) ο τελευταίος με μια μικρή βοήθεια από τον Ζόρο.

Θα πει κανείς και θα έχει δίκιο, ότι ακόμη και στις κακές βραδιές του ο Άρης κερδίζει. Σημαντικό κι αυτό και δείγμα μεγάλης ομάδας. Κάποια στιγμή όμως όταν διαρκώς φλερτάρεις με την φωτιά, θα καείς. Και αυτή τη στιγμή ο Άρης ακόμη δεν μπορεί να το παίζει χαλαρός. Αν αποσπαστεί στη βαθμολογία ίσως, αν και στα κοντά δεν φαίνεται κάτι τέτοιο εφικτό.

Χθες φάνηκαν ξανά και οι μεσοαμυντικές αδυναμίες. Ο Άρης δέχεται μερικά πολύ εύκολα γκολ, χάνει επίσης εύκολα μπάλες στον άξονα, δίνοντας την κόντρα επίθεση στον αντίπαλο και γενικά από τη μέση και πίσω δεν βγάζει σιγουριά. Χθες έπαιξε πάλι δίχως κλασικό εξάρι αφού ο Ρόβας δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου. Η σκέψη του Αναστόπουλου ήταν σωστή λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου, όμως ο Παυλίδης αμυντικό χαφ δεν είναι (χώρια που η ομάδα τον χάνει έτσι μεσοεπιθετικά) παρότι σε γενικές γραμμές ανταποκρίνεται ενώ τον βοηθάει πολύ ο φιλότιμος Ανάκογλου. Τι θέλω να πω με αυτό. Ότι ο Άρης πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει ένα αμυντικό μέσο στη χειμερινή περίοδο ώστε αυτός που θα έρθει μαζί με τον Ρόβα να δώσουν στον προπονητή την ασφάλεια που δεν έχει. Κοντά και ένας στόπερ αξιόπιστος που θα παίζει είτε με τον Ιντζίδη είτε με τον Ραούλ Μπράβο. Αν γίνει και 3η κίνηση, ένας ταχύς και διεισδυτικός πλάγιος δεν θα ήταν… περιττός.

Ο Άρης για ένα μήνα μετά την διακοπή έχει ένα πρόγραμμα βαρβάτο με αγώνες που θα καθορίσουν ποιος θα είναι στην κορυφή αφού παίζει με ΟΦΗ, Απόλλωνα και Λαμία συν φυσικά τα δυο ματς με τον Ολυμπιακό για το κύπελλο. Έτσι όπως εξελίσσεται το πρωτάθλημα μέχρι στιγμής φαίνεται ότι η κούρσα θα κριθεί στα μεταξύ των διεκδικητών της ανόδου παιχνίδια και στο ποιος θα έχει τις λιγότερες απώλειες. Με 2-3 καλές προσθήκες, νομίζω ότι ο Άρης δεν θα έχει πρόβλημα.

ΥΓ Τρία χρόνια τώρα ο Αντώνης Καπνίδης διαρκώς διαψεύδει τους αμφισβητίες. Όχι με λόγια αλλά με γκολ και χωρίς να διαθέτει το ειδικό βάρος άλλων επιθετικών. Εύγε…

ΥΓ1 Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω με ποια κριτήρια αποκτήθηκε ο Αντρέου και τον πληρώνει ο Άρης και τόσα χρήματα που θα δυσκολέψουν και την δεδομένη αποχώρησή του από την ομάδα.